W walce o silne i niezależne państwo. Polska XI w.
Po śmierci Bolesława Chrobrego władzę przejmuje Mieszko II i koronuje się w 1025 r. Ziemie którymi władał: Pomorze, Wielopolska, Małopolska, Mazowsze, Kujawy, Śląsk, Lubelszczyzna i Grody Czerwieńskie, Milsko i Łużyce.
Na skutek napiętych stosunków z sąsiadami, złej sytuacji gospodarczej państwa oraz konfliktami z braćmi – Bezprymem i Ottonem, Mieszko zostaje wygnany. Rozpoczyna się kryzys monarchii piastowskiej.
W 1031 r. cesarz Konrad II oraz ks. ruski Jarosław Mądry najechali na Polskę i odebrali swoje ziemie.
Po śmierci Bezpryma Mieszko II wraca do kraju i próbuje zjednoczyć i wzmocnić państwo, ale w 1034 r. umiera, a władzę przejmują możni. Ok. 1037 r. dochodzi do buntu ludowego przeciw uciskowi feudalnemu i przeciw władzy kościelnej, a w 1038 r. książę czeski Brzetysław I najeżdża ziemie polskie, łupi je aż po Wielkopolskę, wywozi relikwie z Gniezna i przyłącza Śląsk do Czech.
W wyniku kryzysu polska organizacja kościelna całkowicie upadła. Pomorze wróciło do religii pogańśkiej, wszystkie zdobte przez Bolesława Chrobrego ziemie zostały utracone. Polska straciła znaczenie na arenie międzynarodowej.
Kazimierz Odnowiciel zaczął odbudowywać kraj, jednak dopiero jego syn, Bolesław Śmiały koronował się na króla Polski. Popadł w konflikt z biskupem krakowskim Stanisławem, którego skazał na śmierć. Doszło do buntu możnych i władca musiał uciekać na Węgry, gdzie zmarł.
Dzięki poparciu możnych (zwłaszcza palatyna Sieciecha) władzę przejął Władysław Herman (brat Bolesława). Głównym celem władcy było ustabilizowanie sytuacji wewnętrznej. Pod wpływem możnych Władysław podzielił swój kraj pomiędzy synów i siebie: 1.Zbigniew otrzymał Wielkopolskę 2.Bolesław Małopolskę ze Śląskiem 3.Władysław zachował Mazowsze z największymi grodami (Kraków, Wrocław, Sandomierz)
